Campaign for the access to asylum in Greece

Campaign for the access to asylum in Greece

Σάββατο 31 Μαΐου 2014

31/05/2014: Πρόσφυγες «ορισμένου χρόνου»

Ο γ.γ. του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Αθ. Ανδρεουλάκος, ξηλώνει καταχρηστικά και παράνομα το έργο των Επιτροπών Προσφυγών, απορρίπτοντας αυθαίρετα την ανανέωση του διετούς καθεστώτος προστασίας για πολλούς ανθρώπους, που μένουν χωρίς χαρτιά.

Του Δημήτρη Αγγελίδη

Στα όρια της απελπισίας έχει οδηγήσει πολλούς πρόσφυγες η πρακτική του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, να μην ανανεώνει -με τρόπο που παραβιάζει τη νομιμότητα- τα διετούς διάρκειας καθεστώτα επικουρικής και ανθρωπιστικής προστασίας που δόθηκαν σε όσους αλλοδαπούς δεν μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους ή για λόγους ανωτέρας βίας.

Τα καθεστώτα αυτά δόθηκαν μετά τις μεταρρυθμίσεις της διαδικασίας ασύλου το 2010. Εκείνη τη χρονιά τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία οι δευτεροβάθμιες Επιτροπές Προσφυγών, αποτελούμενες από επιστήμονες που έχουν αντικείμενο να αποφαίνονται τελεσίδικα για τα αιτήματα διεθνούς προστασίας. Το αποτέλεσμα της βελτιωμένης διαδικασίας ήταν να δοθεί καθεστώς προστασίας σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό δικαιούχων από πριν.

Μαζική απόρριψη

Οταν πλησίαζε η λήξη των καθεστώτων, οι πρόσφυγες -όσοι είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να δράσουν, καθώς τους δίνονται στα ελληνικά τα έγγραφα και δεν τους παρέχει νομική στήριξη το κράτος- προσήλθαν στο υπουργείο για να υποβάλουν αίτηση ανανέωσης, όπως προβλέπει ο νόμος. Οι απορριπτικές απαντήσεις είναι τόσο πολλές, που οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνουν λόγο για «βιομηχανία μη ανανέωσης».

Τις αιτήσεις ανανέωσης δεν τις εξετάζουν οι Επιτροπές Προσφυγών, που είχαν χορηγήσει το καθεστώς προστασίας, αλλά ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, του οποίου η αρμοδιότητα αμφισβητείται. Το σημαντικότερο: ο γενικός γραμματέας δεν αρκείται να εξετάσει, αν εξακολουθούν να ισχύουν οι λόγοι ανωτέρας βίας ή ο κίνδυνος για τη ζωή των προσφύγων, στην περίπτωση που επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αλλά εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, ανατρέποντας τις αποφάσεις των Επιτροπών Προσφυγών.

Σε ένα παράδειγμα -από τις πολλές αποφάσεις μη ανανέωσης που έχει στη διάθεσή της η «Εφ.Συν.»- ο γενικός γραμματέας Αθανάσιος Ανδρεουλάκος, επί χούντας βασιλικός επίτροπος, που δίκασε την υπόθεση της Δημοκρατικής Αμυνας, ισχυριζόμενος τότε πως «η Επανάστασις [...] εδημιούργησεν δίκαιον», εξετάζει τον φάκελο πρόσφυγα και αποφαίνεται -μεταξύ άλλων- πως «δεν αιτιολόγησε επαρκώς για ποιο λόγο δεν θα μπορούσε να μετεγκατασταθεί σε άλλη περιοχή της χώρας του, όπως στην πρωτεύουσα Καμπούλ, στην οποία από το 2001 και έπειτα έχει εγκατασταθεί με ασφάλεια ένας πολύ μεγάλος αριθμός Αφγανών», πως «δεν προκύπτει ότι υπάρχει αντικειμενική αδυναμία απομάκρυνσής του ή επιστροφής στη χώρα καταγωγής του» και πως «σύμφωνα με έκθεση των Ηνωμένων Εθνών του 2010 για το Αφγανιστάν παρουσιάζονται περιστατικά τυφλής βίας [...], τα οποία όμως δεν μπορούν να θεωρηθούν ως γενικευμένη βία».

Ομως, αυτά τα στοιχεία τα είχε εξετάσει η αρμόδια Επιτροπή και είχε αποφανθεί διαφορετικά. Με άλλα λόγια, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ξηλώνει με τρόπο καταχρηστικό και παράνομο το επιστημονικών προδιαγραφών έργο που είχε τεθεί σε εφαρμογή πριν από μερικά χρόνια με τη μεταρρύθμιση της διαδικασίας ασύλου.

Φοβισμένοι

Με την απόρριψη της ανανέωσης των καθεστώτων τους, οι πρόσφυγες χάνουν τα χαρτιά τους, ακόμη και αν προσφύγουν κατά της απόφασης του γενικού γραμματέα (τις προσφυγές κατά των αποφάσεων μη ανανέωσης τις κρίνουν οι Επιτροπές Προσφυγών). Αντί να βρίσκεται σε ισχύ το καθεστώς διεθνούς προστασίας μέχρι την τελεσίδικη απόφαση, εφοδιάζονται με μια απλή βεβαίωση που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τίποτα, εκτός από την αναστολή της απέλασής τους.

Οι πρόσφυγες αυτής της κατηγορίας που συναντήσαμε στα γραφεία της «Εφ.Συν.» ήταν φοβισμένοι μήπως πέσουν πάνω στην αστυνομία και προσαχθούν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, όπως τους έχει συμβεί πολλές φορές. Οι Επιτροπές έχουν σταματήσει να συνεδριάζουν, αφήνοντας τα αιτήματα να συσσωρεύονται.

«Πρέπει με την κατάθεση της αίτησης ανανέωσης ή με την υποβολή προσφυγής να δίνονται στον δικαιούχο τα έγγραφα που του εξασφαλίζουν τα δικαιώματα που είχε, μέχρι να κριθεί οριστικά η υπόθεσή του», μας λέει η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Μέχρι να γίνει αυτό, πρόσφυγες που τους είχε κάποτε δοθεί το δικαίωμα να ζήσουν κανονικά στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί και πάλι σε ανθρώπους-φαντάσματα, χωρίς δικαίωμα να εργαστούν, να κάνουν συναλλαγές με το Δημόσιο, να νοικιάσουν σπίτι, να περπατήσουν άφοβα στην πόλη.

…………………………………………

Σπύρος Κουλοχέρης
Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
 
«Η σαδιστική πλευρά της εξουσίας»

«Βλέπουμε σ' αυτές τις αποφάσεις την απροκάλυπτη και σαδιστική πλευρά της εξουσίας. Πρόκειται για μια βία χωρίς όρια και ενδοιασμούς. Ενα όργανο, του οποίου η αρμοδιότητα αμφισβητείται, παίρνει πίσω με τρόπο παράνομο και απάνθρωπο ό,τι έχουν αποκτήσει κάποιοι άνθρωποι με πολλές δυσκολίες, στερήσεις και διώξεις. Αναιρεί κάθε στοιχείο καλής πίστης, διαλύει την αξιοπρέπειά τους, τους εξουθενώνει ψυχικά και ηθικά. Ενέργειες όπως αυτή αποτελούν όνειδος για τη χώρα μας. Ο κίνδυνος μας αφορά όλους: όταν καταπατούνται τόσο απροκάλυπτα βασικά δικαιώματα κάποιων, οι επόμενοι είμαστε εμείς».

…………………………………………

Σπύρος Ριζάκος
Αίτημα
 
«Οπισθοδρόμηση»

«Οι δευτεροβάθμιες επιτροπές χορηγούν καθεστώς διετούς προστασίας σε όσους το δικαιούνται, ωστόσο διαπιστώνουμε ότι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν ανανεώνει αυτό το καθεστώς σε περιπτώσεις όπου οι λόγοι προστασίας εξακολουθούν να υφίστανται και, το χειρότερο, δεν χορηγεί νομιμοποιητικά έγγραφα σε όσους υποβάλλουν προσφυγή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασκήσουν στοιχειώδη δικαιώματά τους. Πρόκειται για οπισθοδρόμηση στα θέματα προστασίας των αιτούντων άσυλο».

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

«Τα σκυλιά μπορούν να κυκλοφορούν, εγώ όχι»

Ο Ρεζάκι ήρθε στην Ελλάδα το 2008 από το Αφγανιστάν, για να ξεφύγει από μια οικογενειακή βεντέτα. Μετά την απεργία πείνας δεκάδων Αφγανών στα Προπύλαια, του δόθηκε καθεστώς επικουρικής προστασίας τον Ιούνιο του 2011 και έβαλε σε τάξη τη ζωή τη δική του, της γυναίκας του και των τριών μικρών παιδιών τους. Πέρσι τον Ιούνιο, ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Τάξης απέρριψε το αίτημα ανανέωσης του καθεστώτος του. Ο Ρεζάκι προσέφυγε κατά της απόφασης και έκτοτε περιμένει, μετέωρος –χωρίς χαρτιά- να συνεδριάσει η αρμόδια επιτροπή.

«Δεν θέλω να μου δώσει το κράτος σπίτι. Θέλω να είμαι το ίδιο με τους άλλους, θέλω ζωή. Τα σκυλιά μπορούν να περπατάνε στον δρόμο, εγώ δεν μπορώ. Εκατό φορές με έχει σταματήσει η αστυνομία και μ' έχει πάει στην Πέτρου Ράλλη. Δουλεύω στη λαϊκή, φορτώνω και ξεφορτώνω προϊόντα, αλλά δεν μπορώ να βγάλω ένσημα. Η κανονική δουλειά μου ήταν παλιατζής. Αγόρασα με τις οικονομίες μου και με δανεικά ένα μηχανάκι, 2.200 ευρώ. Πήγα να βγάλω πινακίδες, μου λένε «δεν έχεις χαρτιά». Το έχω βάλει στο πάρκινγκ και το πληρώνω να κάθεται. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι. Στο Αφγανιστάν δεν μπορώ να πάω. Αν δεν με θέλουν στην Ελλάδα, γιατί δεν με αφήνουν να φύγω σε άλλη χώρα; Ας αποφασίσουν…»

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=202770
 

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

28/05/2014: Παράνομη η επ'αόριστον διοικητική κράτηση αλλοδαπών έκρινε το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών

 
Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών με την υπ’ αριθμ 2255/23.5.2014 απόφαση του, στο πλαίσιο της διαδικασίας αντιρρήσεων κατά κράτησης που κατατέθηκαν και υποστηρίχθηκαν από τη Νομική Υπηρεσία του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), έκρινε ότι η επ’ αόριστον κράτηση αλλοδαπού, υπό το πρόσχημα της επιβολής -μετά τη 18μηνη κράτηση-  μέτρου υποχρεωτικής διαμονής σε κέντρο κράτησης, δεν είναι σύμφωνη με την κείμενη νομοθεσία.

Η παραπάνω απόφαση επιβεβαιώνει την έντονη κριτική που έχει εκφραστεί σχετικά με την υπ’αριθμ. 44/2014 Γνωμοδότηση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, την οποία συνυπέγραψε ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, καθιστώντας την έτσι υποχρεωτικά εφαρμόσιμη από τη Διοίκηση, καθώς η πρακτική της επ’ αόριστον κράτησης υπηκόου τρίτης χώρας αποτελεί ευθεία παραβίαση του εθνικού, κοινοτικού και διεθνούς δικαίου που εκθέτει τη Διοίκηση σε παράνομες και συνεπώς ελέγξιμες πρακτικές.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Δικαστήριο «το περιοριστικό μέτρο που επιβλήθηκε στον αντιλέγοντα αποτελεί ουσιαστικά συνέχιση της κρατήσεως του», η κράτηση πέραν των 18 μηνών «δεν ερείδεται σε κάποια νομοθετική διάταξη» και συνεπώς πρέπει να αρθεί.
Υπενθυμίζουμε ότι η κράτηση υπηκόων τρίτων χωρών αποτελεί ένα μέτρο το οποίο πρέπει να εφαρμόζεται κατ’ εξαίρεση και υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Ότι οι διοικητικά κρατούμενοι, ζουν σε συνθήκες χαρακτηρισμένες από διεθνείς οργανισμούς και το ΕΔΔΑ ως απάνθρωπες και εξευτελιστικές. Ότι δεν έχουν εξασφαλισμένη πρόσβαση στην Δικαιοσύνη, εξαιτίας της ανεπαρκούς δωρεάν νομικής συνδρομής.
Με βάση τα ανωτέρω, και λαμβάνοντας υπόψη και την πρόσφατη απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών, οι ελληνικές αρχές οφείλουν να θέσουν τέρμα στην πρακτική της επ’ αόριστον κράτησης και να σεβαστούν τις εγγυήσεις που επιβάλλει η εθνική, κοινοτική και διεθνής νομοθεσία.
Πηγή: http://www.gcr.gr/

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

13/05/2014: Οι ηγετες της ΕE πρεπει να δρασουν επειγοντως για να σταματησει ο αυξανομενος αριθμος των νεκρων στη Μεσογειο

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑ
Δημόσια Δήλωση

Η Διεθνής Αμνηστία ανησυχεί βαθύτατα για την τελευταία τραγωδία και την απώλεια των ζωών μεταναστών και των προσφύγων στα ανοικτά των ακτών της Λαμπεντούζα της Ιταλίας. Η Μεσόγειος έχει κοστίσει και πάλι τις ζωές εκείνων που αναζητούν ασφάλεια και καταφύγιο στην Ευρώπη, καθώς υπάρχουν αναφορές για πολλούς θανάτους και εκατοντάδες εξακολουθούν να αγνοούνται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και τα κράτη μέλη της πρέπει επειγόντως να δράσουν για την προστασία των δικαιωμάτων και της ζωής όλων των μεταναστών και των προσφύγων
Αλλά μέχρι σήμερα, οι ηγέτες της ΕΕ έχουν συστηματικά και συλλογικά αποτύχει να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα για την πρόληψη περαιτέρω θανάτων κατά μήκος των συνόρων της Ευρώπης. Τα ναυάγια και οι πνιγμοί συνεχίστηκαν στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος. Τουλάχιστον 188 άνθρωποι πνίγηκαν ή εξαφανίστηκαν μεταξύ του Αυγούστου 2012 και του Μάρτη του 2014 στο Αιγαίο, και 22 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις 5 Μαΐου 2014, ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στη Σάμο από την Τουρκία.
Αυτός ο αυξανόμενος αριθμός των νεκρών αναδεικνύει την αναποτελεσματικότητα των σημερινών πολιτικών και πρακτικών μετανάστευσης και ασύλου της ΕΕ, οι οποίες εστιάζουν στο να αποτρέψουν τους ανθρώπους από το να φτάσουν στην Ευρώπη με οποιοδήποτε κόστος. Οι ολοένα και πιο περιοριστικές πολιτικές και πρακτικές έχουν μόνο οδηγήσει τους απελπισμένους ανθρώπους να ακολουθήσουν πιο επικίνδυνες διαδρομές. Με σχεδόν καμία ασφαλή και νόμιμη δίοδο για την Ευρώπη, οι άνθρωποι ωθούνται, λόγω ανάγκης, στα χέρια των λαθρεμπόρων και είναι αναγκασμένοι να ρισκάρουν τη ζωή τους για σε μη αξιόπλοα σκάφη.
Αλλά υπάρχουν εναλλακτικές.
Απαιτείται επειγόντως αλλαγή στις πολιτικές της ΕΕ για το άσυλο και τη μετανάστευση που θα σώζει ζωές. Τον επόμενο μήνα, καθώς οι εκπρόσωποι των κρατών μελών συγκεντρώνονται στις 5 και 6 Ιουνίου για το Συμβούλιο Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων και στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής στις 26 και 27 Ιουνίου, θα είναι μια σημαντική ευκαιρία για να επαναπροσδιοριστεί η προσέγγιση της Ευρώπης για την πολιτική μετανάστευσης και ασύλου, πριν χαθούν περαιτέρω ζωές.
Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τους ηγέτες της ΕΕ να διασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι θα αποτελούν το επίκεντρο των πολιτικών και πρακτικών μετανάστευσης και του ασύλου, εξασφαλίζοντας περισσότερη έρευνα και διάσωση, ασφαλείς και νόμιμες διόδους για την Ευρώπη, και βάζοντας ένα τέλος στην εξωτερική ανάθεση του ελέγχου της μετανάστευσης σε χώρες εκτός ΕΕ με αξιοθρήνητα εγγραφές για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Να αυξηθεί η  Έρευνα και Διάσωση
Μετά τις τραγωδίες στην Λαμπεντούζα τον Οκτώβρη του 2013, η Ιταλία έχει  ξεκινήσει εκτεταμένες επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης στην κεντρική Μεσόγειο στο πλαίσιο της επιχείρησης ” Mare Nostrum “.  Η Ιταλική επιχείρηση διάσωσης Mare Nostrum δείχνει ότι είναι δυνατόν να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη ασφάλεια για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, με την ενίσχυση των επιχειρήσεων αναζήτησης και διάσωσης.
Οι προσπάθειες αυτές πρέπει να επικροτηθούν. Ωστόσο, με βάση και τις περαιτέρω τραγωδίες και απώλειες ζωών, η ενίσχυση των δραστηριοτήτων έρευνας και διάσωσης στη Μεσόγειο μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω μιας συλλογικής προσπάθειας στην οποία όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ πρέπει να συμβάλουν. Η έρευνα και διάσωση θα πρέπει να υλοποιείται και στο Αιγαίο.
Ασφαλείς και νόμιμες οδοί στην Ευρώπη
Μέχρι σήμερα, τα κράτη μέλη της ΕΕ ήταν απρόθυμα στο να συζητήσουν για ασφαλείς και νόμιμους τρόπους εισόδου προσφύγων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμη και με την χειροτέρευση της κρίσης των προσφύγων της Συρίας στο κατώφλι τους, οι αποκρίσεις των κρατών μελών είναι ντροπιαστικές. Ενώ  οικογένειες Σύριων διακινδυνεύουν τις ζωές τους στη θάλασσα, τα κράτη μέλη της ΕΕ εξακολουθούν να αρνούνται να ανοίξουν πραγματικά ασφαλείς και νόμιμούς τρόπους εισόδου προσφύγων στην Ευρώπη.
Τα κράτη μέλη μπορούν να το κάνουν αυτό μέσω της μετεγκατάστασης, τα προγράμματα αποδοχής για ανθρωπιστικούς λόγους και την διευκόλυνση της οικογενειακής επανένωσης. Μέχρι το τέλος του 2013, ο Λίβανος – μια χώρα με λιγότερο από 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι – είχε φιλοξενήσει 800.000 πρόσφυγες από τη Συρία, ενώ μόνο 81.000 είχαν καταφέρει να φτάσουν στην ΕΕ αναζητώντας προστασία.
Όπως είπε η Ευρωπαία Επίτροπος για τις Εσωτερικές Υποθέσεις, Cecilia Malmstrom  στην αντίδραση της χθεσινής τραγωδία στην Λαμπεντούζα, είναι δυνατόν να «περιοριστεί ο κίνδυνος αυτών των τραγωδιών από το να συμβούν ξανά», για παράδειγμα με «την μετεγκατάσταση των προσφύγων απ ‘ευθείας από τους καταυλισμούς έξω από την ΕΕ και το άνοιγμα νέων νόμιμων καναλιών για να έρθουν νόμιμα.
Μια πανευρωπαϊκή διάσκεψη για την επανεγκατάσταση προσφύγων από τη Συρία στα κράτη μέλη της ΕΕ, όπως προτάθηκε από το γερμανικό κοινοβούλιο στις 8 Μαΐου θα ήταν ένα πρώτο αλλά σημαντικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Συνεργασία για τον έλεγχο της μετανάστευσης με τρίτες χώρες
Η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζουν να συνεργάζονται με μη ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο της μετανάστευσης, ενώ κάνουν τα στραβά μάτια στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφίστανται οι μετανάστες, οι αιτούντες άσυλο και οι πρόσφυγες στις χώρες αυτές.
Παρά την τεκμηριωμένη απόδειξη της κακομεταχείρισης των μεταναστών, των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στη Λιβύη, η ΕΕ και οι ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ιταλία συνεργάζονται με τη Λιβύη για την αναχαίτιση των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη.
Οι συνεργασίες με τρίτες χώρες που γειτνιάζουν με την ΕΕ πρέπει να στοχεύουν στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, αντί στην πρόληψη των αφίξεων στην ΕΕ ως πρωταρχικό στόχο. Τυχόν συμφωνίες για τον έλεγχο της μετανάστευσης θα πρέπει επίσης να είναι διαφανής και να περιλαμβάνουν επαρκή πρότυπα και  μέτρα προστασίας.
Το ανθρώπινο κόστος της πολιτικής και των πρακτικών ασύλου και μετανάστευσης της Ευρώπης είναι πολύ υψηλό. Είναι δυνατόν και πρέπει να γίνουν περισσότερα για την πρόληψη των θανάτων και των δεινών στα ύδατα κατά μήκος των ευρωπαϊκών ακτών.
Αυτό είναι ένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι συλλογική ευθύνη όλων των κρατών μελών της ΕΕ να πράξουν ό, τι είναι δυνατό για να αποφευχθούν αυτοί οι θάνατοι.
Στη σύνοδο κορυφής στις 26 και 27 Ιουνίου, οι ηγέτες της ΕΕ θα συμφωνήσουν τη στρατηγική μετανάστευσης και ασύλου της ΕΕ για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτή είναι μια σημαντική ευκαιρία για τα κράτη μέλη της ΕΕ να θέσουν επιτέλους τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων στο επίκεντρο της πολιτικής της ΕΕ στον τομέα αυτό, και να σωθούν ζωές.
Χωρίς συγκεκριμένη δράση, ο αριθμός των νεκρών από τις ακτές της Ευρώπης θα συνεχίσει να αυξάνεται με τραγικό τρόπο. Μπορούμε και πρέπει να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό.
Πηγή: http://www.amnesty.org.gr

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Access to Protection: a Human Right

The  Country Report of Greece
 
 General Introduction
 
Access to protection presumes access to a safe territory.
Asylum is a physical place where the person in need of  protection finds security and safety. However, how to reach a safe place? There are barriers, material and virtual borders.
The situation of persons in need of protection has become more tangled since crossing European borders has been made more difficult, almost impossible, because of  the Schengen System  which  has erected an insurmountable wall around the external borders of the European Union.


The declared reason for erecting such a ”wall” is the political, economic, social necessity to hinder uncontrolled  migration.
As a matter of fact, from the point of view of international law, States are legitimated to determine who is allowed to enter their territories, exception made for their own citizens, who always have the right to return to their country.
States may establish rules and conditions, for instance through the obligation of entry visas and requirements  for the issuance of visas.
Member States of the European Union, through the 2009 Schengen Visa Code, in continuity with the policy carried out over the last 20 years, have delegated EU institutions to establish those rules, sacrificing part of their national sovereignty.
At the same time, States have adopted a wide range of measures in order to ensure that those rules are respected, as well as to prevent non authorised persons from crossing their borders.
Such measures do not only concern the control of physical frontiers and the surveillance of territorial and international waters, but also interventions in third countries, those of origin or of transit of migrants and refugees, including the provision of technical assistance at departure airports, seaports and maritime zones. Such an “externalization” system of controls has been developed, in particular, during last decade.
The policy of contrasting irregular migration meets the restrictions placed by international and European law on the protection of refugees, in particular by the principle of non-refoulement, as well as by general human rights, in primis by the right of the person of not being exposed to the risk of torture, inhuman or degrading treatment or punishment.
The obligation of a State to respect these rights may actually result in the obligation to admit people, at least temporarily, to its territory even when they do not meet the requirements for crossing its borders.
The historical judgment of the European Court of Human Rightsin the case Hirsi v. Italy, of  February 2012, not only condemns Italy for having pushed back migrants, intercepted in the high seas, to Libya in 2009, also lists out  guiding principles regarding control and surveillance of borders. These principles must be observed to ensure strict compliance with the rules laid down in the European Convention of Human Rights which the States adhered to .
These principles have also found some resonance in the EU Recast Directive on the procedure for the recognition of international protection, adopted in June 2013 as well as in the amendment to the Regulation governing the European Agency Frontex and in the amendment to the Schengen Border Code .
The primary objective of the project “Access to protection: a human right” is to assess how the principles established by the Strasbourg Court and the EU legislation are implemented in the six European Countries involved in the project, and to put forward recommendations based on the desk-research, the interviews with a wide range of stakeholders and the round tables organised in 2013 in the various Countries.
 With regard to methodology we consider important the fact that the project has facilitated and opened a dialogue between the authorities involved in border control and rescue operations, international organisations and NGOs committed to the protection of refugees, migrants and human rights in general. 
September 2013
Christopher Hein  

Read more: http://www.gcr.gr