Ο γ.γ. του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Αθ. Ανδρεουλάκος, ξηλώνει καταχρηστικά και παράνομα το έργο των Επιτροπών Προσφυγών, απορρίπτοντας αυθαίρετα την ανανέωση του διετούς καθεστώτος προστασίας για πολλούς ανθρώπους, που μένουν χωρίς χαρτιά.
Του Δημήτρη Αγγελίδη
Στα όρια της απελπισίας έχει οδηγήσει πολλούς πρόσφυγες η πρακτική του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, να μην ανανεώνει -με τρόπο που παραβιάζει τη νομιμότητα- τα διετούς διάρκειας καθεστώτα επικουρικής και ανθρωπιστικής προστασίας που δόθηκαν σε όσους αλλοδαπούς δεν μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους ή για λόγους ανωτέρας βίας.
Τα καθεστώτα αυτά δόθηκαν μετά τις μεταρρυθμίσεις της διαδικασίας ασύλου το 2010. Εκείνη τη χρονιά τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία οι δευτεροβάθμιες Επιτροπές Προσφυγών, αποτελούμενες από επιστήμονες που έχουν αντικείμενο να αποφαίνονται τελεσίδικα για τα αιτήματα διεθνούς προστασίας. Το αποτέλεσμα της βελτιωμένης διαδικασίας ήταν να δοθεί καθεστώς προστασίας σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό δικαιούχων από πριν.
Μαζική απόρριψη
Οταν πλησίαζε η λήξη των καθεστώτων, οι πρόσφυγες -όσοι είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να δράσουν, καθώς τους δίνονται στα ελληνικά τα έγγραφα και δεν τους παρέχει νομική στήριξη το κράτος- προσήλθαν στο υπουργείο για να υποβάλουν αίτηση ανανέωσης, όπως προβλέπει ο νόμος. Οι απορριπτικές απαντήσεις είναι τόσο πολλές, που οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνουν λόγο για «βιομηχανία μη ανανέωσης».
Τις αιτήσεις ανανέωσης δεν τις εξετάζουν οι Επιτροπές Προσφυγών, που είχαν χορηγήσει το καθεστώς προστασίας, αλλά ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, του οποίου η αρμοδιότητα αμφισβητείται. Το σημαντικότερο: ο γενικός γραμματέας δεν αρκείται να εξετάσει, αν εξακολουθούν να ισχύουν οι λόγοι ανωτέρας βίας ή ο κίνδυνος για τη ζωή των προσφύγων, στην περίπτωση που επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αλλά εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, ανατρέποντας τις αποφάσεις των Επιτροπών Προσφυγών.
Σε ένα παράδειγμα -από τις πολλές αποφάσεις μη ανανέωσης που έχει στη διάθεσή της η «Εφ.Συν.»- ο γενικός γραμματέας Αθανάσιος Ανδρεουλάκος, επί χούντας βασιλικός επίτροπος, που δίκασε την υπόθεση της Δημοκρατικής Αμυνας, ισχυριζόμενος τότε πως «η Επανάστασις [...] εδημιούργησεν δίκαιον», εξετάζει τον φάκελο πρόσφυγα και αποφαίνεται -μεταξύ άλλων- πως «δεν αιτιολόγησε επαρκώς για ποιο λόγο δεν θα μπορούσε να μετεγκατασταθεί σε άλλη περιοχή της χώρας του, όπως στην πρωτεύουσα Καμπούλ, στην οποία από το 2001 και έπειτα έχει εγκατασταθεί με ασφάλεια ένας πολύ μεγάλος αριθμός Αφγανών», πως «δεν προκύπτει ότι υπάρχει αντικειμενική αδυναμία απομάκρυνσής του ή επιστροφής στη χώρα καταγωγής του» και πως «σύμφωνα με έκθεση των Ηνωμένων Εθνών του 2010 για το Αφγανιστάν παρουσιάζονται περιστατικά τυφλής βίας [...], τα οποία όμως δεν μπορούν να θεωρηθούν ως γενικευμένη βία».
Ομως, αυτά τα στοιχεία τα είχε εξετάσει η αρμόδια Επιτροπή και είχε αποφανθεί διαφορετικά. Με άλλα λόγια, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ξηλώνει με τρόπο καταχρηστικό και παράνομο το επιστημονικών προδιαγραφών έργο που είχε τεθεί σε εφαρμογή πριν από μερικά χρόνια με τη μεταρρύθμιση της διαδικασίας ασύλου.
Φοβισμένοι
Με την απόρριψη της ανανέωσης των καθεστώτων τους, οι πρόσφυγες χάνουν τα χαρτιά τους, ακόμη και αν προσφύγουν κατά της απόφασης του γενικού γραμματέα (τις προσφυγές κατά των αποφάσεων μη ανανέωσης τις κρίνουν οι Επιτροπές Προσφυγών). Αντί να βρίσκεται σε ισχύ το καθεστώς διεθνούς προστασίας μέχρι την τελεσίδικη απόφαση, εφοδιάζονται με μια απλή βεβαίωση που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τίποτα, εκτός από την αναστολή της απέλασής τους.
Οι πρόσφυγες αυτής της κατηγορίας που συναντήσαμε στα γραφεία της «Εφ.Συν.» ήταν φοβισμένοι μήπως πέσουν πάνω στην αστυνομία και προσαχθούν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, όπως τους έχει συμβεί πολλές φορές. Οι Επιτροπές έχουν σταματήσει να συνεδριάζουν, αφήνοντας τα αιτήματα να συσσωρεύονται.
«Πρέπει με την κατάθεση της αίτησης ανανέωσης ή με την υποβολή προσφυγής να δίνονται στον δικαιούχο τα έγγραφα που του εξασφαλίζουν τα δικαιώματα που είχε, μέχρι να κριθεί οριστικά η υπόθεσή του», μας λέει η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Μέχρι να γίνει αυτό, πρόσφυγες που τους είχε κάποτε δοθεί το δικαίωμα να ζήσουν κανονικά στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί και πάλι σε ανθρώπους-φαντάσματα, χωρίς δικαίωμα να εργαστούν, να κάνουν συναλλαγές με το Δημόσιο, να νοικιάσουν σπίτι, να περπατήσουν άφοβα στην πόλη.
…………………………………………
Σπύρος Κουλοχέρης
Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
«Η σαδιστική πλευρά της εξουσίας»
«Βλέπουμε σ' αυτές τις αποφάσεις την απροκάλυπτη και σαδιστική πλευρά της εξουσίας. Πρόκειται για μια βία χωρίς όρια και ενδοιασμούς. Ενα όργανο, του οποίου η αρμοδιότητα αμφισβητείται, παίρνει πίσω με τρόπο παράνομο και απάνθρωπο ό,τι έχουν αποκτήσει κάποιοι άνθρωποι με πολλές δυσκολίες, στερήσεις και διώξεις. Αναιρεί κάθε στοιχείο καλής πίστης, διαλύει την αξιοπρέπειά τους, τους εξουθενώνει ψυχικά και ηθικά. Ενέργειες όπως αυτή αποτελούν όνειδος για τη χώρα μας. Ο κίνδυνος μας αφορά όλους: όταν καταπατούνται τόσο απροκάλυπτα βασικά δικαιώματα κάποιων, οι επόμενοι είμαστε εμείς».
…………………………………………
Σπύρος Ριζάκος
Αίτημα
«Οπισθοδρόμηση»
«Οι δευτεροβάθμιες επιτροπές χορηγούν καθεστώς διετούς προστασίας σε όσους το δικαιούνται, ωστόσο διαπιστώνουμε ότι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν ανανεώνει αυτό το καθεστώς σε περιπτώσεις όπου οι λόγοι προστασίας εξακολουθούν να υφίστανται και, το χειρότερο, δεν χορηγεί νομιμοποιητικά έγγραφα σε όσους υποβάλλουν προσφυγή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασκήσουν στοιχειώδη δικαιώματά τους. Πρόκειται για οπισθοδρόμηση στα θέματα προστασίας των αιτούντων άσυλο».
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
«Τα σκυλιά μπορούν να κυκλοφορούν, εγώ όχι»
Ο Ρεζάκι ήρθε στην Ελλάδα το 2008 από το Αφγανιστάν, για να ξεφύγει από μια οικογενειακή βεντέτα. Μετά την απεργία πείνας δεκάδων Αφγανών στα Προπύλαια, του δόθηκε καθεστώς επικουρικής προστασίας τον Ιούνιο του 2011 και έβαλε σε τάξη τη ζωή τη δική του, της γυναίκας του και των τριών μικρών παιδιών τους. Πέρσι τον Ιούνιο, ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Τάξης απέρριψε το αίτημα ανανέωσης του καθεστώτος του. Ο Ρεζάκι προσέφυγε κατά της απόφασης και έκτοτε περιμένει, μετέωρος –χωρίς χαρτιά- να συνεδριάσει η αρμόδια επιτροπή.
«Δεν θέλω να μου δώσει το κράτος σπίτι. Θέλω να είμαι το ίδιο με τους άλλους, θέλω ζωή. Τα σκυλιά μπορούν να περπατάνε στον δρόμο, εγώ δεν μπορώ. Εκατό φορές με έχει σταματήσει η αστυνομία και μ' έχει πάει στην Πέτρου Ράλλη. Δουλεύω στη λαϊκή, φορτώνω και ξεφορτώνω προϊόντα, αλλά δεν μπορώ να βγάλω ένσημα. Η κανονική δουλειά μου ήταν παλιατζής. Αγόρασα με τις οικονομίες μου και με δανεικά ένα μηχανάκι, 2.200 ευρώ. Πήγα να βγάλω πινακίδες, μου λένε «δεν έχεις χαρτιά». Το έχω βάλει στο πάρκινγκ και το πληρώνω να κάθεται. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι. Στο Αφγανιστάν δεν μπορώ να πάω. Αν δεν με θέλουν στην Ελλάδα, γιατί δεν με αφήνουν να φύγω σε άλλη χώρα; Ας αποφασίσουν…»
Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=202770
Του Δημήτρη Αγγελίδη
Στα όρια της απελπισίας έχει οδηγήσει πολλούς πρόσφυγες η πρακτική του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, να μην ανανεώνει -με τρόπο που παραβιάζει τη νομιμότητα- τα διετούς διάρκειας καθεστώτα επικουρικής και ανθρωπιστικής προστασίας που δόθηκαν σε όσους αλλοδαπούς δεν μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους επειδή κινδυνεύει η ζωή τους ή για λόγους ανωτέρας βίας.
Τα καθεστώτα αυτά δόθηκαν μετά τις μεταρρυθμίσεις της διαδικασίας ασύλου το 2010. Εκείνη τη χρονιά τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία οι δευτεροβάθμιες Επιτροπές Προσφυγών, αποτελούμενες από επιστήμονες που έχουν αντικείμενο να αποφαίνονται τελεσίδικα για τα αιτήματα διεθνούς προστασίας. Το αποτέλεσμα της βελτιωμένης διαδικασίας ήταν να δοθεί καθεστώς προστασίας σε πολύ μεγαλύτερο αριθμό δικαιούχων από πριν.
Μαζική απόρριψη
Οταν πλησίαζε η λήξη των καθεστώτων, οι πρόσφυγες -όσοι είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν και να δράσουν, καθώς τους δίνονται στα ελληνικά τα έγγραφα και δεν τους παρέχει νομική στήριξη το κράτος- προσήλθαν στο υπουργείο για να υποβάλουν αίτηση ανανέωσης, όπως προβλέπει ο νόμος. Οι απορριπτικές απαντήσεις είναι τόσο πολλές, που οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάνουν λόγο για «βιομηχανία μη ανανέωσης».
Τις αιτήσεις ανανέωσης δεν τις εξετάζουν οι Επιτροπές Προσφυγών, που είχαν χορηγήσει το καθεστώς προστασίας, αλλά ο γενικός γραμματέας του υπουργείου, του οποίου η αρμοδιότητα αμφισβητείται. Το σημαντικότερο: ο γενικός γραμματέας δεν αρκείται να εξετάσει, αν εξακολουθούν να ισχύουν οι λόγοι ανωτέρας βίας ή ο κίνδυνος για τη ζωή των προσφύγων, στην περίπτωση που επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αλλά εισέρχεται στην ουσία της υπόθεσης, ανατρέποντας τις αποφάσεις των Επιτροπών Προσφυγών.
Σε ένα παράδειγμα -από τις πολλές αποφάσεις μη ανανέωσης που έχει στη διάθεσή της η «Εφ.Συν.»- ο γενικός γραμματέας Αθανάσιος Ανδρεουλάκος, επί χούντας βασιλικός επίτροπος, που δίκασε την υπόθεση της Δημοκρατικής Αμυνας, ισχυριζόμενος τότε πως «η Επανάστασις [...] εδημιούργησεν δίκαιον», εξετάζει τον φάκελο πρόσφυγα και αποφαίνεται -μεταξύ άλλων- πως «δεν αιτιολόγησε επαρκώς για ποιο λόγο δεν θα μπορούσε να μετεγκατασταθεί σε άλλη περιοχή της χώρας του, όπως στην πρωτεύουσα Καμπούλ, στην οποία από το 2001 και έπειτα έχει εγκατασταθεί με ασφάλεια ένας πολύ μεγάλος αριθμός Αφγανών», πως «δεν προκύπτει ότι υπάρχει αντικειμενική αδυναμία απομάκρυνσής του ή επιστροφής στη χώρα καταγωγής του» και πως «σύμφωνα με έκθεση των Ηνωμένων Εθνών του 2010 για το Αφγανιστάν παρουσιάζονται περιστατικά τυφλής βίας [...], τα οποία όμως δεν μπορούν να θεωρηθούν ως γενικευμένη βία».
Ομως, αυτά τα στοιχεία τα είχε εξετάσει η αρμόδια Επιτροπή και είχε αποφανθεί διαφορετικά. Με άλλα λόγια, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ξηλώνει με τρόπο καταχρηστικό και παράνομο το επιστημονικών προδιαγραφών έργο που είχε τεθεί σε εφαρμογή πριν από μερικά χρόνια με τη μεταρρύθμιση της διαδικασίας ασύλου.
Φοβισμένοι
Με την απόρριψη της ανανέωσης των καθεστώτων τους, οι πρόσφυγες χάνουν τα χαρτιά τους, ακόμη και αν προσφύγουν κατά της απόφασης του γενικού γραμματέα (τις προσφυγές κατά των αποφάσεων μη ανανέωσης τις κρίνουν οι Επιτροπές Προσφυγών). Αντί να βρίσκεται σε ισχύ το καθεστώς διεθνούς προστασίας μέχρι την τελεσίδικη απόφαση, εφοδιάζονται με μια απλή βεβαίωση που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τίποτα, εκτός από την αναστολή της απέλασής τους.
Οι πρόσφυγες αυτής της κατηγορίας που συναντήσαμε στα γραφεία της «Εφ.Συν.» ήταν φοβισμένοι μήπως πέσουν πάνω στην αστυνομία και προσαχθούν στην Υπηρεσία Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη, όπως τους έχει συμβεί πολλές φορές. Οι Επιτροπές έχουν σταματήσει να συνεδριάζουν, αφήνοντας τα αιτήματα να συσσωρεύονται.
«Πρέπει με την κατάθεση της αίτησης ανανέωσης ή με την υποβολή προσφυγής να δίνονται στον δικαιούχο τα έγγραφα που του εξασφαλίζουν τα δικαιώματα που είχε, μέχρι να κριθεί οριστικά η υπόθεσή του», μας λέει η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Μέχρι να γίνει αυτό, πρόσφυγες που τους είχε κάποτε δοθεί το δικαίωμα να ζήσουν κανονικά στην Ελλάδα έχουν μετατραπεί και πάλι σε ανθρώπους-φαντάσματα, χωρίς δικαίωμα να εργαστούν, να κάνουν συναλλαγές με το Δημόσιο, να νοικιάσουν σπίτι, να περπατήσουν άφοβα στην πόλη.
…………………………………………
Σπύρος Κουλοχέρης
Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες
«Η σαδιστική πλευρά της εξουσίας»
«Βλέπουμε σ' αυτές τις αποφάσεις την απροκάλυπτη και σαδιστική πλευρά της εξουσίας. Πρόκειται για μια βία χωρίς όρια και ενδοιασμούς. Ενα όργανο, του οποίου η αρμοδιότητα αμφισβητείται, παίρνει πίσω με τρόπο παράνομο και απάνθρωπο ό,τι έχουν αποκτήσει κάποιοι άνθρωποι με πολλές δυσκολίες, στερήσεις και διώξεις. Αναιρεί κάθε στοιχείο καλής πίστης, διαλύει την αξιοπρέπειά τους, τους εξουθενώνει ψυχικά και ηθικά. Ενέργειες όπως αυτή αποτελούν όνειδος για τη χώρα μας. Ο κίνδυνος μας αφορά όλους: όταν καταπατούνται τόσο απροκάλυπτα βασικά δικαιώματα κάποιων, οι επόμενοι είμαστε εμείς».
…………………………………………
Σπύρος Ριζάκος
Αίτημα
«Οπισθοδρόμηση»
«Οι δευτεροβάθμιες επιτροπές χορηγούν καθεστώς διετούς προστασίας σε όσους το δικαιούνται, ωστόσο διαπιστώνουμε ότι το υπουργείο Δημόσιας Τάξης δεν ανανεώνει αυτό το καθεστώς σε περιπτώσεις όπου οι λόγοι προστασίας εξακολουθούν να υφίστανται και, το χειρότερο, δεν χορηγεί νομιμοποιητικά έγγραφα σε όσους υποβάλλουν προσφυγή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασκήσουν στοιχειώδη δικαιώματά τους. Πρόκειται για οπισθοδρόμηση στα θέματα προστασίας των αιτούντων άσυλο».
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
«Τα σκυλιά μπορούν να κυκλοφορούν, εγώ όχι»
Ο Ρεζάκι ήρθε στην Ελλάδα το 2008 από το Αφγανιστάν, για να ξεφύγει από μια οικογενειακή βεντέτα. Μετά την απεργία πείνας δεκάδων Αφγανών στα Προπύλαια, του δόθηκε καθεστώς επικουρικής προστασίας τον Ιούνιο του 2011 και έβαλε σε τάξη τη ζωή τη δική του, της γυναίκας του και των τριών μικρών παιδιών τους. Πέρσι τον Ιούνιο, ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Τάξης απέρριψε το αίτημα ανανέωσης του καθεστώτος του. Ο Ρεζάκι προσέφυγε κατά της απόφασης και έκτοτε περιμένει, μετέωρος –χωρίς χαρτιά- να συνεδριάσει η αρμόδια επιτροπή.
«Δεν θέλω να μου δώσει το κράτος σπίτι. Θέλω να είμαι το ίδιο με τους άλλους, θέλω ζωή. Τα σκυλιά μπορούν να περπατάνε στον δρόμο, εγώ δεν μπορώ. Εκατό φορές με έχει σταματήσει η αστυνομία και μ' έχει πάει στην Πέτρου Ράλλη. Δουλεύω στη λαϊκή, φορτώνω και ξεφορτώνω προϊόντα, αλλά δεν μπορώ να βγάλω ένσημα. Η κανονική δουλειά μου ήταν παλιατζής. Αγόρασα με τις οικονομίες μου και με δανεικά ένα μηχανάκι, 2.200 ευρώ. Πήγα να βγάλω πινακίδες, μου λένε «δεν έχεις χαρτιά». Το έχω βάλει στο πάρκινγκ και το πληρώνω να κάθεται. Δεν μπορούμε να ζούμε έτσι. Στο Αφγανιστάν δεν μπορώ να πάω. Αν δεν με θέλουν στην Ελλάδα, γιατί δεν με αφήνουν να φύγω σε άλλη χώρα; Ας αποφασίσουν…»
Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=202770
